|
سلام دوستان
مطلب زیر رو با کسب اجازه از همکار ارجمندم جناب آقای سبحانی براتون گذاشتم.
پنجاه و هفتی
و نفت را چه می شود ؟
درونش خودمان را می سوزاند و بیرونش دیگران را.
دیگر برایمان عادی شده (سِر شده ایم) دیدن چهره های همچون علامت سوال دیگران وقتی که از شنیدن حقوق و مزایایمان تحت عنوان کارشناس رسمی وزارت نفت آن هم در منطقه ویژه پتروشیمی! با خودشان فکر می کنند یا دیوانه ایم که با این وضع در گرمای جنوب مانده ایم یا عمدا" دریافتی خود را کم می گوییم تا کسی پول دستی از ما نخواهد!!
و نفت را چه می شود ؟
کارمندانش روزی با افتخار سربالا می گرفتند و دیگران غبطه به حالشان می خوردند وامروز مستاجر محلات ماهشهرند با جویهای متعفّنش و لَنگ 10 میلیون ودیعه مسکن تا کمی کاسته شود از فشار زندگیِ در غربتشان و شرمندگی نزد سَر و همسر.
و در آنسو شرکتِ نشسته در هیاهوی تبلیغات و تشویقات و تقدیرنامه های رنگارنگ و غرق در افتخارات در سطح صنعت و ملی عَجَبا که چُرتکه می اندازد برای 3 میلیون مابه التفاوت ودیعه و فریاد ضعفا به جایی نمی رسد!!
پیمانکاران ضعیفتر نیز که جای خویش دارند, تورم بالا و بالاتر می رود, تعدیل می شوند, سقف اضافه کاریشان سی میشود ولی بعضا" وادار به کار فی سبیل الله و عام المنفعه به نفع شرکت می شوند ! و فریاد ضعفا به جایی نمی رسد!!
زمان می گذرد و نامه از وزیرکار و مقامات اِن پی سی مبنی بر پرداخت پنجاه هزار تومان بن ماه مبارک رمضان لبخند بر لبانشان می نشاند. با خود میگویند سرانجام دیده شدیم ما در خِیل عظیم رسمی ها!
ولی افسوس که سفره افطار این جماعت مسلمان نیز بی نصیب ماند از جود بزرگان و ماند در حسرت زِجُور چُرتکه حسابگر ایشان.
صبح که وارد می شوی دیوارها پر شده از تبریک افتخارات لحظه به لحظه شرکت, باغچه ها پر از خرس و خروس سفالین که کارشناسی شده, از دوردستها و با هزینه گزاف و با تلاش ماموران اعزامی شرکت خریداری شده اند! تا من و تو لبخندی بر لب آوریم, ببالیم بر این شرکت و تلاشُ انگیزه افزون کنیم پس تو را چه می شود؟ اگر دخل و خرجت نمی خواند به شرکت چه که مشکلات خانه را به سرِکار می آوری؟!
و نفت را چه می شود ؟
روزی که به میل خود استخدام شدیم تعهد پنج ساله خدمت در جنوب دادیم و روزی که پس از اتمام تعهد خواستیم برگردیم به زادگاهمان راهها بسته بود! نفت نیروهایش را لازم دارد خُوب!
برای نگه داشتنشان چه می کند؟ نه حقوق در خور نام صنعت و محل خدمت , نه امکانات قابل عرض , نه ساعت کاری کم که اقلا" خانواده هایشان افسرده نشوند در این عرصه غربت. تازه این پایان آلام نیست گویند از سال بعد کارانه ای می شوید و ... , پس قسطها و خرج زندگی را از کجا بیاوریم؟ در این برهوت شغل دوم از کجا پیدا کنیم !!!! آن هم پس از شش سال کارشناس رسمی وزارت نفت بودن !!! و نفت را چه می شود ؟
راه برگشت هم بسته است, آخر واجد شرایط نیستیم, نه از تاوِر سقوط کرده و زمینگیر ,نه آنزیم کبدی , نه ریه خراب از هوای شیمیایی و نه سنگ کلیه از آب منطقه , نه همسرت هنوز به افسردگی حاد دچار شده از ساعات طولانی حضورت در شرکت , نه کفالت پدر و مادر .... پس هنوز سالمی و بدرد صنعت می خوری!
خلاصه درست است که با میل و خواستت آمدی ولی توقع معجزه آنهم بدون آشنایی بالا نشین و در شرایطی که چهارستون بدنت سالم است نداشته باش.
و نفت را چه می شود ؟
سخن آخر- هردم از این باغ بری می رسد!
بیش از یکماه است که زن و بچه تنها نشسته اند در خانه به انتظار تا آخر شب, تا خسته از ساعات طولانی کار و اضافه کاری با آخرین رمقهایت به خانه برگردی و ساعتی چند زتنهایی بدرآیند. رفته رفته به زمان مرخصی چند روزه نزدیک می شوی تا نفسی تازه کنید در آب و هوای شَهرت و کم کنی دلتنگیهای غربت در کنار اقوام. راه سختی در پیش داری و پراسترس تا پریدن! طبعا" مرخصی را باید همکاران هماهنگ کنی و از رییس مجوز بگیری تا اقدام کنی برای پرواز – آنقدر سهمیه ات کم است که همیشه نگران اجبار به خرید پرواز نقدی باشی در این اوضاع اسفبار- در مرحله بعد به امور مسافرت می روی, نوشته ای بردیوار دلت را می لرزاند « اولویت با مامورین و مدیران و نظام مشارکت و بهره وری و ... » آیا پرواز به ما می رسد؟ اگر رسید نکند این توپولوفهای از رده خارج که به ما انداخته اند نیایند و پرواز کنسل شود!؟ با تمام این استرسهای مضاعف سرانجام به تهران می رسی. دو- سه روزی دوری از هیاهوی کارخانه و شاد به شادی همسر و فرزند.به ناگاه موبایلت به صدا در می آید: خبر داری سایت آتش گرفته!...........
برمی گردی می شنوی داستان اضافه کار را. تکذیب می کنی, شایعه می خوانی, باور نداری این بی عدالتی را, ...
الله اکبر- واقعیت داشت . اگر چه اصلا اینجا نبودی و نمی دانی حتی محل حادثه را و بعد از بیش از یکماه کار به مرخصی رفته بودی ولی شایعه واقعیت داشت و نوک پیکان بسمت ضعیفان است. ان پی سی دست کرده در جیبت! حق زن و بچه ات , مزد تنهایی کشیدنهایشان , توجیه می کنند که دستور از بالا رسیده ! پس مدیران چه کاره بودند؟ مجری صِرف دستور؟ چه کسی باید از حق پرسنل دفاع می کرد؟؟؟ برای آنان که فراز برج (کاخ) اِن پی سی در شمالیترین نقاط پایتخت بنشسته اند سخت نیست که پاک کنند صورت مساله را ! از آخرین افتخاراتمان یکی از صد شرکت برتر در کشور بود ولی کسی نپرسید چرا آتش نشانیتان راننده شیفت نداشت!؟آنان که ستادیند نیمه مقصرند چون زحمت فاز دو نیز به دوش آنان است پس درصدی تبرئه از جُرمند و آنان که فنی اند محکوم مطلق (بنده های خدا منتظر پاداش اورهال بودند به پاس تلاش و رنج مضاعفشان) – و چه حکم ناعادلانه ای نازل شد از بالا در شب عید نوروز باستانیمان.
و کسی دفاع نکرد از ما!؟, مردان خسته قلم دردست گرفته اند تا شکواییه بنویسند اما به کجا؟ دستور از بالا آمده پس خبر به آنها دادن ما را چه سود؟ وای به وقتی که بگندد نمک.
نمی دانم شاید اگر بدانند که ما در حوضچه های پساب ماهی پرورش می دهیم و بحمدالله در آینده نزدیک مرغابی! و شاید صادرات هم داشته باشیم دلشان برحم آید از این همه بهره وری و ببخشایند بر ما حق ما تا نشویم بیش از این شرمنده اهل خانه چشم در انتظارمان.
و نفت را چه می شود ؟......
و نفت را چه می شود ؟......
و نفت را چه می شود ؟......
نگارنده: علی سبحانی – 29/11/86
|
:جستجو